Można wyróżnić cztery funkcje kredytu bankowego. Są to: funkcja emisyjna (czyli pieniężna), dochodowa (czyli prosta), rozdzielcza oraz symulacyjna. Na czym funkcje te polegają? Funkcja emisyjna jest wyodrębniana z punktu widzenia makroekonomicznego. Każdy kredyt bankowy w momencie udzielenia kreuje pieniądz. W momencie spłaty pieniądz ulega likwidacji.
Kreacja pieniądza nie może być utożsamiana z tworzeniem materiału pieniężnego, a likwidacja - z destrukcją tego materiału. Jest to tworzenie specyficznego stosunku społecznego, w którym kredytobiorca otrzymuje dodatkową siłę nabywczą, natomiast w momencie spłaty - ją traci. Polska Wytwórnia Papierów Wartościowych S. A. i Mennica nie kreują pieniądza, a jedynie tworzą materiał pieniężny.
Funkcja dochodowa jest wyodrębniana z punktu widzenia mikroekonomicznego. Nie możemy tej funkcji rozpatrywać z perspektywy makroekonomicznej albo w układzie zamkniętej całości. W procesach gospodarowania jedne podmioty oszczędzają, a drugie korzystają z kredytów. W następstwie tych procesów w skali makroekonomicznej następuje wzajemna kompensata.
O wydzieleniu funkcji prostej decydują dwa kryteria: punkt widzenia kredytobiorcy oraz okres zadłużenia. Funkcję rozdzielczą można postrzegać jako odmianę funkcji dochodowej. Związana jest z udziałem kredytu bankowego w ostatecznym podziale PKB na część akumulowaną i konsumowaną. Są to np. kredyty inwestycyjne i konsumpcyjne, finansujące przyrost zapasów i rezerw. Znaczenie funkcji rozdzielczej zależy od sytuacji ekonomicznej kraju.
Im bardziej gospodarka charakteryzuje się skomplikowanym układem powiązań pomiędzy podmiotami gospodarującymi (znaczna podaż, wolne moce produkcyjne), tym łatwiej jest - wykorzystując narzędzia marketingu - sprzedawać na kredyt. Funkcja stymulacyjna polega na pobudzaniu lub hamowaniu aktywności gospodarczej poprzez cenę kredytu (stopę procentową) bądź udostępnianiu albo odmawianiu kredytobiorcy określonej puli kredytu.
Komentarze